Το περασμένο καλοκαίρι (αρχές), σε εξόρμηση σε κοντινό φυτώριο για λουλούδια, δυο γιουνιπεράκια τράβηξαν την προσοχή μου. Δεν είχαν πολύ χοντρό κορμό, όμως μου άρεσε η πυκνή διακλάδωσή τους, που θεώρησα ότι θα μου δώσουν πολλές επιλογές αργότερα.
Τοποθετήθηκαν και τα δύο σε γλάστρες με νέο αφράτο χώμα. Φυλλόχωμα και περλίτης. Δεν πείραξα σχεδόν καθόλου ρίζες. Ήθελα να τα ελευθερώσω από την ασφυξία στα φυτωριακά γλαστράκια και να τους δώσω την ευκαιρία να εγκλιματιστούν με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Τα δεντράκια ανταποκρίθηκαν στην φροντίδα που δέχθηκαν. Έδειξαν να το φχαριστιούνται, φουντώνοντας ακόμα περισσότερο. Κι αφού πέρασε ο χειμώνας, μόλις είδα να πρασινίζουν οι άκρες, αποφάσισα να κάνω κάτι μαζί τους.
Το πρώτο λοιπόν από τα δύο, ψάχνοντας ανάμεσα στα κλαδιά τους, παρατήρησα ότι έχει ίσιο κορμό. Εύκολη υπόθεση η επιλογή του στυλ. Η υλοποίηση όμως, μία σειρά από δύσκολες αποφάσεις. Τί να κρατήσεις, τί να διώξεις, τί να λυγίσεις, πόσο να το λυγίσεις...? Να κόψω λίγο ακόμα φύλλο? Μετά από πολλά δύσκολα διλήμματα, και πάρα πολλές επεμβάσεις, κάποτε έφτασε η στιγμή που λέω, τέλος... ως εδώ:
C8DDD0D0-698B-4805-924F-FD555C0EF80A.jpeg
72072B7B-A1E7-4962-9F37-945F764288D7.jpeg
4210E395-0DAC-447E-AC40-5F5AF3EDF63F.jpeg
EF0BF711-EBC3-4D47-9BB7-666F4850AA8E.jpeg