Όταν πριν λίγες μέρες έγραφα για τα "ξυπνητούρια" της μικρής βελανιδιάς μου, ο νους μου πήγε και στην οξιά που κατέβασα από το ίδιο υψόμετρο. Το "φυτώριο: Πίνδος", στάθηκε ο πρώτος σταθμός ζωής αυτής της υπέροχης οξιάς, που για τρίτη άνοιξη φέτος βρίσκεται κοντά μου...
[img]
//uploads.tapatalk-cdn.com/201704 ... 7f275e.jpg[/img]
Όποιος εκείνες τις μέρες έβλεπε να έχω βάλει μία οξιά σε γλάστρα, στο 0 υψόμετρο του Βόλου, φρόντιζε να με προϊδεάσει για τις μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης του δέντρου. Πολλοί βέβαια αναρωτιώντουσαν τί είδους δέντρο είναι, μιας και ο κορμός σε σχήμα ημικύκλιο δεν τους παρέπεμπε σε κάποια γνωστή εικόνα.
Αυτό ακριβώς ήταν το στοιχείο που είχε κεντρίσει αρχικά το δικό μου αρχάριο βλέμμα. Η κίνηση του κορμού, η οποία ήταν έξω από τα συνηθισμένα τόσο γενικότερα όσο και ειδικότερα για το συγκεκριμένο είδος δέντρου. Σχεδόν πάντα η αναφορά στο είδος φέρνει στο μυαλό μου εικόνες εκείνων των πολύ ψηλών και ολόισιων κορμών που απλώνουν την φυλλωσιά τους σε αρκετά μεγάλη ακτίνα γύρω τους, την σκιά των οποίων είχα πολλές φορές την ευκαιρία να απολαύσω νεαρότερος όταν οργανώναμε εκδρομές με παρέες στο δάσος τα καλοκαίρια.
Όμως τούτη η οξιά ήταν πολύ διαφορετική. Φαίνεται πως είχε αρχικά φυτρώσει σε μία κάπως σκοτεινή ρεματιά, σε επικλινές σημείο στην σκιά μεγαλύτερων δέντρων. Μάλλον λόγω μεγάλης υγρασίας, ή ίσως όταν κάποτε φούσκωσε πολύ με νερά η ρεματιά, πρέπει να έγινε μια μικρή καθίζηση, δημιουργώντας την κλίση στο έδαφος και παρασύροντας σε πτωτική πορεία την κορυφή του μικρού τότε δέντρου. Συνεχίζοντας την εικασία, το νεαρό τότε δεντράκι πρέπει να μην το έβαλε κάτω. Με επιμονή πρέπει να γύρισε την ανάπτυξή του προς τα επάνω, αναζητώντας την ζωή στο λιγοστό φως του ήλιου που μπορούσε να φτάσει στο έδαφος περνώντας μέσα από πολλά φύλλα μεγαλύτερων κλαδιών, που απλώνονταν πάνω από την οξιά μου.
Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να αποφασίσω τότε ότι θα την έπαιρνα μαζί μου. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για την ώρα που χρειάστηκα για να την ξεκολλήσω από το έδαφος. Παρά το γεγονός ότι το υψηλότερο στρώμα ήταν όντως πολύ αφράτο χάρη στα άπειρα φύλλα οξιάς, ωστόσο όταν πήγαινα λίγο παρακάτω ακολουθώντας τις ρίζες έβρισκα αρκετές πέτρες πολύ σταθερά μπηγμένες στο έδαφος. Κι επειδή το μικρό φτυαράκι κήπου ήταν το μόνο εργαλείο που είχα μαζί μου μαζί με ένα μικρό τζουγρανάκι, θυμάμαι ότι ίδρωσα αρκετές φορές μέχρι να τα καταφέρω, αφού είχα επικεντρώσει όλη μου την προσοχή στο να μην χάσω ούτε μία μικρή ρίζα.
Με όσο περισσότερο μπορούσα να συγκρατήσω χώμα από το δικό του, έβαλα το δεντάκι σε σακούλες, και μόλις έφτασα στην αυλή του σπιτιού μου αμέσως το τοποθέτησα σε μία πήλινη γλάστρα, με αρκετό χοντρό χαλίκι στο πάτο για καλή αποστράγγιση, και αρκετό χώμα που στην πρόσμιξή του εκτός από περλίτη είχε και αρκετό οξόφυλλο, μαζεμένο από την περιοχή προέλευσης του φυτού. Τοποθετήθηκε την πρώτη άνοιξη σχεδόν ολόκληρη την σεζόν στην σκιά μιας ψηλής τρανταφυλλιάς, και έδειξε να ενσωματώνεται αρκετά καλά, συνεχίζοντας να βγάζει νέα φύλλα, τα οποία διατηρούσε σε υγιή κατάσταση. Την επόμενη (περσινή) χρονιά, επίσης δεν πειράχτηκε όσον αφορά την ρίζα του, απλώς τοποθετήθηκε σε σημείο με περισσότερη άμεση έκθεση στον ήλιο, κι επίσης τα πήγε περίφημα.
Φέτος, η οξιά μου μετακινήθηκε με όλη της την ρίζα σε νέα φαρδύτερη και βαθύτερη γλάστα, λίγο πριν ανοίξει τα μάτια της. Καθώς είχαν πρασινίσει και φουσκώσει και προϊδέαζαν ότι άλλη μία χρονιά θα συνεχίσει να αναπτύσεται, διάλεξα ένα λίγο πιο κρύο σημείο, στο δυτικό μπαλκόνι του σπιτιού μου. Μέχρι σήμερα δείχνει να το απολαμβάνει η ορεσίβια κυρία μου.
Κι εδώ αρχίζουν όλες οι απορίες του κόσμου... Να αρχίσω να λιπαίνω? Να κλαδέψω? Τί? Πώς? Πότε? Γι' αυτά τα πολλά ερωτηματικά, παρακαλώ όποιον είχε εμπειρία με σχετικό δεντράκι ή γνωρίζει, να με διαφωτίσει. Προσοχή:
για οποιοδήποτε πιθανό virtual, δίδεται αμοιβή...!
Στάλθηκε από το GT-N8000 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
